ccccc

Chociaż nie miało to żadnego sensu, poczuł się jak w blasku reflektorów. Wystarczyło, aby wyszedł na scenę, by wszystkie oczy skierowały się ku niemu, niby opiłki pomiędzy które rzucono mocny magnes. Bez wątpienia wielu wzdrygnęłoby się na myśl, że ponad dwudziestu uzbrojonych po zęby mężczyzn interesuje się jego skromną osobą, jednak twarz Growlithe'a nie wyrażała ani zagubienia, ani niepewności. Ciężkie, zakopcone obuwie zatrzymało się niespełna dziesięć metrów od Kairy, a przygarbione podczas chodu ramiona wyprostowały się, rozciągając sylwetkę Wilczura na całą jej długość.
Czy pamiętał?
Zimne spojrzenie mówiło: jasne. Nie potrafiłby zapomnieć żadnego błędu, który pojawił się w środku jego historii. Ci cholerni dezerterzy byli jak drzazgi. Małe, lecz uporczywe kawałeczki. Ciężkie do wychwycenia, ale — kiedy wreszcie się je zlokalizuje i złapie — proste do usunięcia.
Wykrzywił się dopiero, kiedy żółty materiał przeciął powietrze, aż nazbyt demonstrowany szarpanymi ruchami. To był symbol. Równie wielkiej wagi co krzyż. Czy ktokolwiek łamał krzyż na oczach chrześcijan? Ktokolwiek, kto nie chciał ich zaszczuć i zmusić do krótkiego epizodu z amnezją, w czasie której zapomną o dziesięciu „jak im tam...”?
Poharatana dłoń sięgnęła więc do biodra, jednak chwyciła tylko powietrze. W zamieszaniu nie miał czasu na złapanie swoich rzeczy; był teraz nieuzbrojony i ubrany w spodnie, obuwie i koszulkę. Mógł co najwyżej użyć najstarszej linii obrony — piasku i kamieni — albo przemienić się w bestię. Ona zresztą bardzo chciała wyjść i pokazać co potrafi.
Opuścił rękę, z rosnącym zrezygnowaniem rozglądając się po plenerze. Po jego lewej stronie mignął jakiś cień; paru mężczyzn przesunęło się o powolne dwa lub trzy kroki. W ich pięściach, nie wiadomo kiedy, pojawiły się sztylety, długie tasaki, pręty i miecze; tylko ich ostrza pobłyskiwały w ciemnościach.
Białowłosy na razie zachowywał spokój i, niestety, przy tym chciał pozostać. W przeciwnym wypadku instynkt przejmie górę. A wtedy nie będzie różnicy między Kairą a Agato.
Starzec próbował się właśnie podnieść na wątłych ramionach, kiedy nocną ciszę przeszył wrzask. Czujny wzrok Wilczura zwrócił się w tamtym kierunku; zdążył zaledwie mrugnąć, nim nie dostrzegł, jak przez powietrze, łagodnym półkolem, prześlizguje się